착한아이 콤플렉스

Oh, what ya sayn'? Black is pretty cheerful colour!

Czerwony znak — filmik

鑫景阳

Xin Qingyang

23 lata || urodzony w Tajwanie || cicha woda || kelner w "Youth Coffeeshop" || dodatkowe || relacje

Dla tutejszych - Shin Jing Young, albo krócej - Shin. Jest podobno bardzo miły. I ładnie się uśmiecha. Ktoś jeszcze kiedyś powiedział, że jego ręce, chociaż z wierzchu szorstkie, potrafią raczyć niewiarygodnie delikatnym dotykiem. Ale możliwe, że to tylko zwykłe plotki. W końcu, czego można spodziewać się po chłopaku, noszącym czarne (czasami z dodatkami białego lub czerwonego) ubrania, odzywającym do ludzi z rzadka raz do roku, pięcioma kolczykami w jednym uchu i pięcio milimetrowym tunelem w drugim? Na pewno nie to, że potrafi być uroczy, jak mały niedźwiadek. Raczej, że przywali ci, kiedy tylko się do niego odezwiesz, zwłaszcza, kiedy spojrzy na ciebie tym wzrokiem. Zapytany o cokolwiek najczęściej odpowiada, "no", "nie", "uhm", "whatever", "who cares", "do kibla, chcesz dotrzymać mi towarzystwa?". Po dwudziestym roku życia stał się nieco oschły dla większości ludzi. Przede wszystkim przestał się dogadywać z rodzicami, wszystkich pozostałych ludzi na świecie traktuje już tylko lepiej. Po jakimś czasie chyba każdemu znudziłoby się robienie za rodzinną chodzącą dumę, zwłaszcza, że wszystkie prawa, jakie miały inne dzieciaki, później nastolatkowie i w końcu młodzi dorośli, kompletnie go nie dotyczyły. Przyjaciół mógł mieć tylko takich z dobrego domu, co znaczyło, że wszyscy kandydaci o niższym stopniu zamożności w rodzinie, z masztu odpadali. Kiedy on zawsze chciał wdrapać się na jakieś drzewo, trenować parkour, nosić te fajne bluzy z kapturem, słuchać amerykańskiego rapu, jeździć na deskorolce, bmx'ie, mieć dziewczynę, wyjść z kumplami na piwo. W końcu coś w nim pękło. Jego bunt oczywiście nie obył się bez kar, kłótni, wrzasków, ani łez. Żadna z tych rzeczy jednak nie wpłynęła na niego na tyle, by postanowił zmienić zdanie. Nie chciał dłużej być słodkim słoneczkiem (yang), jakie wytresowała sobie mama. Nie chciał być tym sztywnym, uśmiechającym się na zawołanie, kłaniającym w pół, przed każdym znajomym ojca chłopaczkiem w marynarce. A ostatnim, czego w życiu pragnął było aranżowane małżeństwo. Dwa lata temu, kiedy przedstawili go Nanie, córce prezesa jakiejś wielkiej chińskiej korporacji, postanowił oderwać od siebie łatkę grzecznego chłopca. Skoro prośby zrezygnowania ze ślubu nie podziałały, drugim krokiem był stanowczy sprzeciw. Rodzice myśleli, że Shin pogada sobie trochę, popłacze i przestanie, ale nic z tego. Następnie zaczął ubierać się na czarno, (co swoją drogą praktykuje do dziś), nosił koszulki, które odsłaniały mu obojczyki, albo czasem i pół klatki piersiowej, spodnie zwieszone poniżej pasa, tak, że widać było krawędź (lub nieraz troszkę więcej) jego bokserek. Poza tym łańcuchy, bandamki, taki widok był szokiem dla matki, hańbą w oczach ojca. Wtedy już kary nakładane na Jingyoung'a rosły do poziomu hardcore'u. Ale wraz z poziomem kar, wzrastał również poziom wściekłości chłopaka. Miał wtedy dwadzieścia jeden lat, czuł się jak ptak uwięziony w wielkiej, złotej klatce. Aby pokazać w końcu wszystkim, że nie zamierza się poddawać, zrobił sobie tatułaż, poprzebijał uszy, rzucił studia, i uciekł z domu. Przez jakiś czas ukrywał się u znajomego z Korei, który w późniejszym czasie zabrał go ze sobą do Seulu.

Od roku Shin mieszka w małym mieszkaniu, wynajmowanym razem ze swoim przyjacielem, Hyuk'iem. Pracuje w kawiarni "Youth", w której, jak sama nazwa wskazuje, przesiaduje zwykle Seulska młodzież. Ściany lokalu pokryte są przeróżnymi graffiti, półki zrobione są z deskorolek, a Shin, jako kelner nie musi wcale nosić żadnego, obciachowego fartuszka, tylko bandamkę z logo kawiarni w tylnej kieszeni spodni. Teraz jego życie jest prawie idealne. Gdyby nie to, że ciągle jeszcze jego grono znajomych ograniczone jest do Hyuk'a. A angielski chyba zawsze będzie znał lepiej i wciskał w każdą swoją koreańską wypowiedź. Chociaż przez ten rok języka koreańskiego nauczył się całkiem sporo, wystarczająco, by dogadać się ze sprzedawcą w sklepie i swoim klijentem w kawiarni.

UWAGA!

uzależnieniony od:

snabacków, board'ów wszelkiego rodzaju, oblizywania warg, generalnie zabawy własnym językiem, przygryzania dolnej wargi i policzków od środka, chińskiego  i amerykańskiego żarcia, podtekstów,  swojego iPhone'a, dotykania ludzi oraz koloru czarnego.

________________________

Cześć! Jestem Nikka, alebo Anika, jak kto woli ^^ Już tu kiedyś byłam, nawet kilka miesięcy temu. Regulamin znam, wszystkich starych autorów też, (tulę ich mocno, stęskniona), a z nowymi gotowa jestem się zapoznać, choćby zaraz!

Właściwie przerwa od bloga dobrze mi zrobiła. Ale cieszę się, że mogłam wrócić.

Fejs Mareczka od Siódemek, bo jakoś tak się do niego przywiązałam...